METRODAKİ OLAYA İSTİNADEN

Daha çok taze, 1 hafta kadar önce “İpek eve mutlaka taksiyle dön olur mu?” konuşması yaşadım. Eve taksiyle dönmek mi? Yürürüm ben ya, yıllarca yürümüşüm Beyoğlu’nda n’olmuş? Bakmayın ben de içten içe korkuyorum da yediremiyorum işte kendime. İtiraf edemiyorum. Geç bir saat, Gümüşsuyu’nda ara sokakta yürüyorum. 3 sarhoş arkamda, tam da çocuk tacizinin çirkince konuşulduğu günler. Tatsızım, midem bulanıyor ülkem adına… Beni yabancı sandılar ve arkamdan bağırdılar “Oooh yakında bu yabancıları da gönül rahatlığıyla s*ikeriz” Zihniyet apaçık ortada değil mi? Şimdi ben ne düşüneyim? Ben nasıl ben olayım? Ben nasıl korkmayayım? Evet tamam, artık kabul ediyorum. İçten içe korkuyorum. Hem de çok.

Metrodaki olaya gelince. Twitter’da 140 karakter bazen yetersiz bazen de sert olabiliyor. Bugün akşam saatleri, metrodaki bankta oturmuş metroyu bekliyorum. Gelmesine 3 dakika var. Sağımda solumda insanlar, yanımda tatlı bir teyze. Bir adam yürüyor, sağa sola bakmadan, kendi halinde. Ben adama bakıyorum. O adama da bakıyorum başka insanlara…